I starten av året var eg kanskje litt skeptisk til blogginga. Framleis har eg ikkje funne den ”stemma” som Birgit snakkar om. Likevel er eg ikkje i tvil om dette er ein god måte å læra pedagogikk på. Sjølv om det er tidkrevande både for elevar, og ikkje minst for læraren. Ved å lesa andre sine bloggar, har eg lært mykje. På den måten har eg funne ut at det er fleire måtar å sjå ting på.
Eg har lært mykje om samarbeid, både på skulen og i praksisperiodane. Eg er så heldig å få vera i ei praksisgruppa som fungerer godt. Mange gonger i ” kampens hete” har eg tenkt at denne oppgåva hadde eg aldri klart åleina. Eg har følt meg trygg i gruppa, og det er eit godt utgongspunkt. Då kvir ein seg ikkje for å stilla ”dumme” spørsmål. Og viss ein er usikker på noko, kan kanskje dei andre på gruppa hjelpa til.
I praksisperiodane har me vore i eit såkalla storklasserom. Der òg er det svært viktig med godt samarbeid. Samarbeid er krevjande, og forutset god kjemi mellom dei som skal arbeida så tett. Det krev òg at me må ta omsyn til kvarandre. Ein må gje og ta. Det er ikkje sikkert at ein kan få gjennomført ideane sine heilt slik ein har tenkt alltid.
Det finst mange positive sider med eit slikt samarbeid òg. Fleire hovud tenkjer ofte betre enn eitt. Idear til korleis ein kan variera undervisninga er eitt døme. Ein kan diskutera vanskelege saker med dei andre. Då er det kanskje lettare å sjå det i frå fleire sider.
Samarbeid heng saman med kommunikasjon. God kommunikasjon fører ofte til godt samarbeid. Som lærarar skal me ha godt samarbeid med både elevane og foreldra.
Samarbeid kan me kopla til sosiokulturell teori. Vygotsky sa at ein lærer mest og best i sosialt samspel.
Motivasjon fekk me jobba mykje med i høve casen med Mons. Det var både lærerikt, og nyttig. Eg trur det fins nesten ein ”Mons” i kvar klasse, så dette er noko me sikkert vil koma borti. Alle elevar er ulike, og vert motivert på ulike måtar. Derfor må lærarar observera kvar einskild elev, og byggja opp eit tillitsforhold til kvar og ein. Då har ein eit godt grunnlag til å byggja vidare på. Fyrst då kan ein finna ut kva den einskilde eleven treng av motivasjon. Her må eg nemna variasjon av undervisninga att. Dette er ein av grunnane til at ein må ha variert undervisning i løpet av ein dag. Slik at kvar elev kan oppleva meistring i noko kvar einaste dag.
Trivsel er òg ein viktig motivasjonsfaktor. Her kjem Maslows behovshierarki inn. Ein kan ikkje forventa at ein elev lærer noko før dei grunnleggjande behova er dekka. Læraren må t.d. gjera læringsmiljøet i klassen trygt, med rom for å gjera ”feil”.
Viss ein elev manglar motivasjon, må læraren prøva å finna årsaka. Kva er det som gjer at denne elven manglar motivasjon? Då kjem me inn på attribusjonsteorien, som seier noko om korleis eleven opplever årsakene til suksess eller nederlag. Og korleis slike opplevingar påverkar motivasjonen deira.
Lærarar ser gjerne eleven meir i løpet av ein dag enn det foreldra gjer. Derfor har ein lærar stor innverknad på både sjølvbiletet og sjølvtilliten til kvar elev. Her har me eit stort ansvar!
I praksisperioden i haust skulle me prøva å få til eit undersøkingslandskap i matematikk. Me var på 4. trinnet, og temaet dei hadde då var multiplikasjon og divisjon. Eg hadde aldri høyrt om undersøkingslandskap før. Sjølv om ein legg opp til å få eit undersøkingslandskap, er ein ikkje garantert at ein får det til. Det forutset engasjerte elevar, og ein lærar som stiller dei gode spørsmåla. Sidan eg har heller liten erfaring som lærar, syntest eg akkurat dette var vanskeleg. Eg likar å ha full kontroll på det eg skal gjera. Og dermed ha tenkt igjennom heile undervisningsopplegget på førehand. I eit undersøkingslandskap må læraren fanga opp trådar undervegs, og koma med dei gode spørsmåla etter kvart. Derfor føler eg at dette er for dei meir erfarne lærarane. I alle fall for studentar med meir sjølvtillit enn meg. Undersøkingslandskap er veldig bra for dei elevane som treng utfordringar, trur eg. Undersøkingslandskap er i tråd med sosiokulturell teori.
Med LK06 kom det inn fem grunnleggjande dugleikar i alle fag. Det som var heilt nytt, var dette med bruken av digitalt verktøy. Me studentar har fått fleire kurs i ulike program. Dette er veldig bra, blant anna for å kunna få meir variert undervisning. Me må læra elevane korleis dei kan gjera seg nytte av dei mange flotte programma som finst. Det som kanskje er like viktig, er å læra elevane nettvett. Me må prøva å få dei til å setja sine eigne grenser. Og me må fortelja kva farar som fylgjer med internettbruk. Som lærar ville eg ha hatt klare grenser på kortid elevane skal bruka data, og ikkje.
Før eg starta i haust hadde eg klare meiningar om korleis ein lærar skal, og bør, vera. Og korleis ein lærar ikkje skal vera. Både i frå eigne erfaringar med ulike lærarar og ulike skular. Og ikkje minst etter at mine eigne born byrja i skulen.
Ein lærar skal bry seg om, og sjå den enkelte eleven. Innunder dette ligg tilpassa undervisning, noko som kvar elev har rett på. Eg ”brenn” litt ekstra for dei fagleg svake elevane som ikkje får den hjelpa dei har krav på. Ein lærar MÅ oppdaga at ein elev har t.d. lese- og skrivevanskar. Viss ein er i tvil, må det vera betre å testa ein elev for mykje, enn ein for lite. Som pedagog bør læraren finna ut korleis akkurat denne eleven lærer best.
Ein lærar skal òg vera fagleg flink, og ha variert undervisning. I tillegg til at han skal vera ein god rollemodell, skal han òg vera bestemt, og rettferdig. Så utfordringane stå i kø! Ein god lærar skal vera som eit støttande stillas for eleven, så der er eg einig med Bruner. Dette kan eg òg kopla til sosiokulturell teori. Lærarane skal tøya eleven i den proksimale utviklingssona. Kvar elev har ei grensa for kva dei greier på eiga hand, og kva dei kan klara med litt hjelp. Læraren skal vera eit stillas når eleven treng det, for så å trekkja seg vekk når eleven klarar oppgåva på eiga hand.
Dette står eg fast ved etter praksis òg.
Takk for i år, håpar neste år vert like kjekt!
Eg har lært mykje om samarbeid, både på skulen og i praksisperiodane. Eg er så heldig å få vera i ei praksisgruppa som fungerer godt. Mange gonger i ” kampens hete” har eg tenkt at denne oppgåva hadde eg aldri klart åleina. Eg har følt meg trygg i gruppa, og det er eit godt utgongspunkt. Då kvir ein seg ikkje for å stilla ”dumme” spørsmål. Og viss ein er usikker på noko, kan kanskje dei andre på gruppa hjelpa til.
I praksisperiodane har me vore i eit såkalla storklasserom. Der òg er det svært viktig med godt samarbeid. Samarbeid er krevjande, og forutset god kjemi mellom dei som skal arbeida så tett. Det krev òg at me må ta omsyn til kvarandre. Ein må gje og ta. Det er ikkje sikkert at ein kan få gjennomført ideane sine heilt slik ein har tenkt alltid.
Det finst mange positive sider med eit slikt samarbeid òg. Fleire hovud tenkjer ofte betre enn eitt. Idear til korleis ein kan variera undervisninga er eitt døme. Ein kan diskutera vanskelege saker med dei andre. Då er det kanskje lettare å sjå det i frå fleire sider.
Samarbeid heng saman med kommunikasjon. God kommunikasjon fører ofte til godt samarbeid. Som lærarar skal me ha godt samarbeid med både elevane og foreldra.
Samarbeid kan me kopla til sosiokulturell teori. Vygotsky sa at ein lærer mest og best i sosialt samspel.
Motivasjon fekk me jobba mykje med i høve casen med Mons. Det var både lærerikt, og nyttig. Eg trur det fins nesten ein ”Mons” i kvar klasse, så dette er noko me sikkert vil koma borti. Alle elevar er ulike, og vert motivert på ulike måtar. Derfor må lærarar observera kvar einskild elev, og byggja opp eit tillitsforhold til kvar og ein. Då har ein eit godt grunnlag til å byggja vidare på. Fyrst då kan ein finna ut kva den einskilde eleven treng av motivasjon. Her må eg nemna variasjon av undervisninga att. Dette er ein av grunnane til at ein må ha variert undervisning i løpet av ein dag. Slik at kvar elev kan oppleva meistring i noko kvar einaste dag.
Trivsel er òg ein viktig motivasjonsfaktor. Her kjem Maslows behovshierarki inn. Ein kan ikkje forventa at ein elev lærer noko før dei grunnleggjande behova er dekka. Læraren må t.d. gjera læringsmiljøet i klassen trygt, med rom for å gjera ”feil”.
Viss ein elev manglar motivasjon, må læraren prøva å finna årsaka. Kva er det som gjer at denne elven manglar motivasjon? Då kjem me inn på attribusjonsteorien, som seier noko om korleis eleven opplever årsakene til suksess eller nederlag. Og korleis slike opplevingar påverkar motivasjonen deira.
Lærarar ser gjerne eleven meir i løpet av ein dag enn det foreldra gjer. Derfor har ein lærar stor innverknad på både sjølvbiletet og sjølvtilliten til kvar elev. Her har me eit stort ansvar!
I praksisperioden i haust skulle me prøva å få til eit undersøkingslandskap i matematikk. Me var på 4. trinnet, og temaet dei hadde då var multiplikasjon og divisjon. Eg hadde aldri høyrt om undersøkingslandskap før. Sjølv om ein legg opp til å få eit undersøkingslandskap, er ein ikkje garantert at ein får det til. Det forutset engasjerte elevar, og ein lærar som stiller dei gode spørsmåla. Sidan eg har heller liten erfaring som lærar, syntest eg akkurat dette var vanskeleg. Eg likar å ha full kontroll på det eg skal gjera. Og dermed ha tenkt igjennom heile undervisningsopplegget på førehand. I eit undersøkingslandskap må læraren fanga opp trådar undervegs, og koma med dei gode spørsmåla etter kvart. Derfor føler eg at dette er for dei meir erfarne lærarane. I alle fall for studentar med meir sjølvtillit enn meg. Undersøkingslandskap er veldig bra for dei elevane som treng utfordringar, trur eg. Undersøkingslandskap er i tråd med sosiokulturell teori.
Med LK06 kom det inn fem grunnleggjande dugleikar i alle fag. Det som var heilt nytt, var dette med bruken av digitalt verktøy. Me studentar har fått fleire kurs i ulike program. Dette er veldig bra, blant anna for å kunna få meir variert undervisning. Me må læra elevane korleis dei kan gjera seg nytte av dei mange flotte programma som finst. Det som kanskje er like viktig, er å læra elevane nettvett. Me må prøva å få dei til å setja sine eigne grenser. Og me må fortelja kva farar som fylgjer med internettbruk. Som lærar ville eg ha hatt klare grenser på kortid elevane skal bruka data, og ikkje.
Før eg starta i haust hadde eg klare meiningar om korleis ein lærar skal, og bør, vera. Og korleis ein lærar ikkje skal vera. Både i frå eigne erfaringar med ulike lærarar og ulike skular. Og ikkje minst etter at mine eigne born byrja i skulen.
Ein lærar skal bry seg om, og sjå den enkelte eleven. Innunder dette ligg tilpassa undervisning, noko som kvar elev har rett på. Eg ”brenn” litt ekstra for dei fagleg svake elevane som ikkje får den hjelpa dei har krav på. Ein lærar MÅ oppdaga at ein elev har t.d. lese- og skrivevanskar. Viss ein er i tvil, må det vera betre å testa ein elev for mykje, enn ein for lite. Som pedagog bør læraren finna ut korleis akkurat denne eleven lærer best.
Ein lærar skal òg vera fagleg flink, og ha variert undervisning. I tillegg til at han skal vera ein god rollemodell, skal han òg vera bestemt, og rettferdig. Så utfordringane stå i kø! Ein god lærar skal vera som eit støttande stillas for eleven, så der er eg einig med Bruner. Dette kan eg òg kopla til sosiokulturell teori. Lærarane skal tøya eleven i den proksimale utviklingssona. Kvar elev har ei grensa for kva dei greier på eiga hand, og kva dei kan klara med litt hjelp. Læraren skal vera eit stillas når eleven treng det, for så å trekkja seg vekk når eleven klarar oppgåva på eiga hand.
Dette står eg fast ved etter praksis òg.
Takk for i år, håpar neste år vert like kjekt!
